فرازهایی ازنهج البلاغه

بسم الله القاسم الجبارین

فراز هایی از نهج البلاغه

از سخنان گهر بار امیرالمومنین علی(ع)و توصیف بهشت:

قسمتی از خطبه ی ۱۶۴ چگونگی بهشت

اگر به دیده ی دل آنچه برای تو از بهشت وصف میشود را ببینی هر لحظه نفست از آنچه در این دنیا است دوری می کند.از خواهش ها و خوشی ها و آرایش های آن که در نظر جلوه گر است.
با تامل و اندیشه انسان سرگردان می ماند با تصور به هم خوردن برگهای درختانی که در کنار جوی های بهشت هستند و ریشه هایشان در تپه هایی از مشک فرو رفته است و خوشه های مروارید تازه ای که از شاخه های نازک و کلفت آن آویزان است.
میوه های رنگارنگی که بر اساس میل چیننده ی آن بدون زحمت چیده می شون.
برای اهل بهشت در جلوی قصر های آن عسلها ی پاک و پاکیزه و شربتهای تصفیه شده گردش داده می شود.

یُطافُ عَلَیهِم بِکَاسٍ مِن مَعِینٍ بَیضاءَ لَذِّۀٍ لّلِشارِبِینَ لافِیها غَولُ وَّ لا هُم عَنها ینزَفُونَ

برای ایشان جام شربت از نهر جاری که در نظر است گردش داده می شود در حالیکه مصفا و سفید است و برای نوشنده ها دارای لذت و خوشی است آفت و دردی در آن نبوده و آنان از آشامیدن آن عقلشان زائل نمی گردد.

اهل بهشت گروهی هستند که پیوسته عطا و بخشش الهی شامل حالشان می باشد تا آنگاه که در سرای همیشگی فرود آیند و از انتقال و سفرها ایمن و آسوده گردند(انسان هنگام مردن تا قیامت بر پا نشده مانند کسی است که به سختی راه سفر گرفتار است و چون از سختی مرگ و عالم برزخ و رستاخیز رهایی یافت و بار در بهشت گشود از رنج راه رهایی می یابد)

پس ای شنونده اگر دل خود را مشغول کنی با آنچه ناگهانی به تو می رسد از منظره های شگفت انگیز هر لحظه به جهت شوق رسیدن به آن جان از تنت بیرون می رود.

قسمتی از خطبه ی ۸۴ توصیف بهشت

بهشت دارای درجه و پایه هایی است که بر یکدیگر برتری دارد و دارای منزل هایی است که از هم امتیاز دارد(به جهت آن که مراتب معرفت و کمال اهل ایمان از یکدیگر تفاوت دارد پس هر کس بر حسب کردار و اخلاص خود در دنیا درجه و منزلی در آنجا خواهد داشت چنانکه در قرآن کریم می فرماید:

وَلِکُلٍّ دَرَجاتُ مِّما عَمِلوُا وَ ما رَبُّکَ بِغافِلٍ عَمّا یَعمَلوُنَ(۱)

برای هریک از مردم به ازاء کردارشان پایه هایی است و پروردگار تو از آنچه به جا می آورند بی خبر نیست

آسایش و خوشی در آن زائل نمی گردد بر همین اساس در قرآن کریم می فرماید:

مَثَلُ ألجَنَّة ألَتیِ وُعِدَ ألمُتَقوُنَ تَجرِی مِن تَحتِهَا ألاَنهارُ اُکُلُها دآئمُ وَّ ظِلُّها تِلکَ عُقبیَ ألَذِینَ أتَّقَوا وَ عُقبیَ ألکافِرِینَ ألنّارُ(۲)

صفت و چگونگی بهشتی که به پرهیزکاران وعده داده شده آن است که زیر آن جوی ها جاری است میوه ی آن همیشه باقی و برقرار و سایه ی آن همیشه گسترده است آنجا منتهی جایگاه پرهیزکاران است و عاقبت کفار آتش دوزخ باشد

مقیم در آن کوچ نمی کند و از آنجا بیرون نخواهد شد با توجه به:

یَومَ تَرَی ألمُومِنِینَ و ألمُومِناتِ یَسعی نُورُ هُم بَینَ أیدِیهِم وَ بِاَیماهِمِ بُشرئکُم آلیوَمَ جَنّاتُ تَجرِی مِن تَحتِها ألَنهارُ خالِدِینَ فِیها ذالِکَ هُوَ ألفَوزُ ألعَظیمُ(۳)

روزی را می بینی که نور ایمان مردان و زنان که ایمان آورده انددر پیش رو و جانب راست آنها می درخشد«این برای آن است که نامه ی اعمال آنان را از پیش و سمت راستشان می دهند بر خلاف کفار و منافقین که نامه ی اعمالشان از پشت سر و طرف چپشان داده می شود»و فرشتگان به آنها می گویند مژده باد شما را امروز که در بوستانهایی که در زیر آنها نهرها جاری است وارد می شوید و در آن جاوید هستید و این برای آنان رستگاری بزرگی است

و جاوید در آن پیر نمی شود و ساکن آن در آن فقیر نمی گردد(زیرا پیری و فقر مستلزم رنج و ناتوانی است و این دو در بهشت نیست)چنانکه در قرآن کریم می فرماید:

وَ قالوُ األحَمدُللهِ ألذِی أَذهَبَ عَنَّا ألحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُوُرُ شَکُوُرُ ۳۵ ألَذِی أَحَلَّنا دارَألمُقامَةِ مِن فَضلِهِ لایَمَسُّنا فِیها نَصَبُ وَّ لا یَمَسُّنا فِیها لُغُبُ(۴)

کسانی که داخل بهشت می شوند میگویند سپاس خدایی را سزاست که حزن و اندوه را از ما دور گردانید پروردگار ما آمرزنده ی گناهکاران و جزا دهنده ی سپاسگزاران است خداوندی که از فضل و بخشش خود ما را در جایگاه همیشگی جای داد که در آن رنج و ناتوانی به ما روی نمی آورد